Birleşik Devrimci Parti “Umut Sosyalizmde” kampanyasını başlattığını duyurdu. Bugün Kadıköy Süreyya Operası önünde yapılan eylemle startı verilen kapmyanya kapsamında iki ay boyunca çeşitli eylem ve etkinlikler yapılacağı açıklandı. Kampanya emperyalis kapitalist sisteme, emek sömürüsüne, açlığa, erkek egemen saldırılar ve homofobiye karşı yürütülecek.
Bugün Kadıköy’de yapılan eyleme ise HDP İstanbul Milletvekilo Musa Piroğlu ve çok sayıda kişi katıldı.
Eylemde konuşan Piroğlu yaşanan durumu cehenneme benzeterek ” Gidecekler bu yüzden bu kadar saldırganlar” dedi.Piroğlu konuşmasını devamında ülkede yaşananlara dikkat çekerek, adil yargılanma talebi için ölüm orucunda olan Ebru Timtik ve Aytaç Ünsal’ın taleplerinin kabul edilmesini istedi. Çoklu baro sistemine karşı avukatların eylemlerine işaret eden Piroğlu, “Hukuku bitiren iktidar savunmayı teslim almak istiyor. Hukukçular direniyor” dedi. Muhalefete yönelik saldırılara dikkati çeken Piroğlu, “İktidar kendisinden olmayanları düşman gözüyle bakıyor. Bize cehennemi dayatıyorlar. Sanıyorlar ki bu cehennem ömür boyu sürecek. İktidar bitiyor. Bu kin öfke budan kaynaklıdır. Kaybedecekler. Bu cehenneme izin vermeyeceğiz. Hep birlikte zulme dur diyelim” çağrısında bulundu.
Adalı; Emperyalist-kapitalist sistem her şeyi yok ediyor
Ardında ülkede yaşanan güncel gelişmeleri geniş kapsamlı ele alan basın metinini Birleşik Devrimci Parti’nin MYK Üyesi Doğan Adalı okudu. Dünya genelinde salgın ve yürütülen savaşlara dikkat çeken Adalı, Türkiye’de açlık çığlığının büyüdüğünü işaret etti. Adalı, pandemi sürecinde esnetilen zorunlu çalışma alanları, sokağa çıkma yasaklarında sermaye için alınan izinler, fabrikalarda, işyerlerinde ya virüs ya işsizlik tehdidi ile çalıştırıldığını aktardı.
‘Erkek-devletin en sadık temsilcisi AKP eliyle, erkek şiddeti yaşamın her alanında arttı diyen Adalı, kadınların adeta şiddetle yola getirilmek istenildiğine vurgu yaptı. Kadın örgütleri ve LGBTİ’nin direkt hedef alındığı bir konseptin devreye girdiğini belirten Adalı, AKP’nin yürüttüğü politikalarla kadın düşmanı olduğunu söyledi.
Adalı, “AKP saldırılarla mutlak sonunu değiştiremeyecektir. Bu iktidar gidicidir. Ancak saldırdıkça batan, battıkça daha da saldıran iktidara can simidi olmamak; çıkaracağımız her bir ses, birlikte vereceğimiz mücadele ile olacaktır. Aç kalmamak, şantiyelerde, hastanelerde, evlerde, okullarda ölmemek, ezilmemek ellerimizdedir. Gelecek mücadelemizdedir” diyerek “Umut Sosyalizmde” kampanyası kapsamında 2 ay boyunca alanlarda eylem ve etkinlikler düzenleyeceklerinin bilgisini paylaştı.
Eylemde konuşan Devrimci Parti MYK üyesi Burcugül Çubuk ise faşizme ve erkek egemen saldırılara dikkat çekerek mücadeleyi her gün büyüteceğiz dedi. Mücadele çağrısı yapan Çubuk ” Bizler devrimcileriz. Faşizme karşı mücadele etmektir devam edeceğiz” dedi.
Devrimci Parti resmi sitesinden bugün başlatılan Umut Sosyalizmde kampanyasına ilişkin metim yayınladı. Yayınlanan metinde ise şunlar vurgulandı;
Dünya, hızla bir yok oluşa doğru ilerliyor. Kapitalist-emperyalist sistem kendisiyle beraber doğayı ve toplumu da bir yıkıma sürüklüyor. Yirmi birinci yüzyıl; kapitalist üretimin ve insanı metalaştıran kara dayalı yağma politikalarının doğayı korkunç bir yıkımla yüz yüze getirdiğine tanıklık ediyor. Gerek tüm dünyayı kasıp kavuran salgının gerekse ekolojik tahribatla ortaya çıkan iklim krizinin doğurduğu sonuçlar doğaya ve insana hayat hakkı tanımıyor.
Yaşadıkları her krizi yeni bir kriz üreterek aşmaya çalışan kapitalistler; emperyalist yağma savaşlarıyla elli milyona yakın insanı kendi yurtlarında mülteci durumuna düşürüyor. Neo-liberal politikalar milyonlarca işçiyi, emekçiyi yoksulluk, işssizlik ve açlığa mahkum ediyor.
Bu dönemin en önemli özelliklerinden biri de emperyalistler arası çatışmalar ve güç kavgalarının küçük ülkelerin yağmalanmasına ve işgal edilmesine yol açacak hareket alanları yaratmış olmasıdır. Uzunca bir süredir paramiliter güçler üzerinden yürütülen vekâlet çatışmalarında artık bire bir bölgesel devletlerin vekil devlet konumuna dönüştüğü yeni bir döneme giriliyor. Emperyalizm her coğrafyada doğaya ve insan toplumuna yıkımı, yok oluşu, barbarlığı dayatıyor.
Bu dayatmalara karşılık işçi sınıfı; çıkışsız, umarsız ve yalnız olmadığını büyük isyanlarla gösteriyor. Neo-liberal yıkıma karşı Kolombiya ve Şili’de başlayıp Lübnan’a kadar değişik ülkelere yayılan ayaklanmalar yaşanıyor. Bu ayaklanmaların ortak özellikleri; hükümetlerin baskıcı politikalarına, devletlerin halkları ve işçi sınıfını yıkıma sürükleyen neo-liberal uygulamalarına, yolsuzluk ve yağma düzenine karşı çıkışlarıdır. Neredeyse bütün ülke halkları aynı sloganın etrafında birleşiyor: “Bize ekmek yoksa zengine huzur yok”.
Emperyalizmin kalesi olan ABD’de başlayan ırkçılık karşıtı eylemler ve Lübnan’daki açlık isyanları henüz kendi ideolojileri ve partileriyle buluşmamış olsalar da önümüzdeki günlerin toplumsal hareketlerde büyük canlanmalara sahne olacağına işaret etmektedir. Bu ayaklanmalarda yaşanan pratikler; kapitalist-emperyalist yıkımın karşısında sosyalizm arayışının tek seçenek olarak güçlendiğini, Marksist teorinin işçi sınıfı ve ezilen halkların yeniden çözüm umudu olmaya başladığını göstermektedir. Emperyalistlerin yıkım ve barbarlık dayatması karşısında dünya halkları bu düzenin değişmesi gerektiğini haykırıyor. Bütün dünyada çok daha güçlü sınıf ve halk hareketlerinin yaşanacağı günler yakındır.
Dünyada yaşananlar ülkede de katlanarak cereyan etmektedir. AKP iktidar olduğu günden bu yana doğaya, ezilen halklara ve işçi sınıfına karşı düşmanca bir politika yürütmekte, bir savaş sergilemektedir. Kendisine yakın bir sermaye sınıfını güçlendirmek adına inşaat baronlarıyla yaptığı ortaklık ülkenin bütün doğal ve kültürel değerlerinin yağmalanmasına yok edilmesine yol açmıştır. Köylülerin toprakları elinden alınmış, derelerin yatakları değiştirilmiş ve kentler beton yığınlarına dönüştürülmüştür. İşçi sınıfına düşmanlığını her fırsatta gösteren iktidar, esnek çalışmanın bütün kurallarını kayıtsız-şartsız uygulamış, çalışanların kazanılmış bütün haklarının ortadan kaldırılmasını amaçlayan azgın saldırı politikalarına devam etmiştir. Esnek, kuralsız ve güvencesiz çalışma kural haline getirilmiş, ülke patronlar için ucuz iş cenneti haline getirilirken işçi sınıfı için tam bir cehennem yaratılmıştır. İktidarın sınıf düşmanı politikaları salgın döneminde doruk noktasına ulaşmış ve herkes tarafından görünür hale gelmiştir. Salgın sürecinde bile yalnızca kendi yandaşlarının, iktidara yakın patronların ekonomik ve yaşamsal çıkarları gözetilmiş, bir sınıf karantinası uygulanarak işçi sınıfı ve yoksul halklar salgın tehdidiyle baş başa bırakılmıştır. Çarklar dönecek politikası işçilerin sefalet tehdidi altında ölümü göze alarak çalışmasına yol açmış ve salgın işçilere-yoksullara; ölüm, işsizlik ve sefalet olarak yansımıştır. AKP-MHP iktidarının işçi sınıfına; sefalet işsizlik ve ölüm dışında sunacak hiçbir vaadi yoktur.
Yoksulluk bir dalga gibi yayılırken iktidar; emperyalistler arası çatışmada ortaya çıkan boşluk alanlarını kullanarak bölgesel bir güç olma hedefine yönelmiştir. Bu yöneliş artık bir devlet politikası haline gelmiştir. Türk devleti; tüm kurumlarıyla birlikte var olan boşluktan faydalanarak komşu halklara karşı savaş politikalarını devreye sokmuştur. Bu politikaların doğrusal sonuçları olarak insanlık tarafından lanetle anılacak kanlı çetelerle bile işbirliği yapılmış, komşu ülkelerin topraklarında büyük savaş suçlarının işlenmesine yol açılmıştır. Güney Kürdistan’dan Rojava’ya, idlip’ten Libya’ya ve Kuzey Afrika’ya kadar uzanan bir coğrafyada sermayenin yayılma hevesini tatmin için çabalayan, halkları kanlı çatışmalara ve kirli işbirliklerine sürükleyen bir yol izlenmiştir. Bu yolda Kürt halkına karşı da amansız bir savaş siyaseti yürütülmüş ve bölge halklarının bütün kazanımlarını yok etmek amaçlanmıştır. Bütün bu savaş politikaları ise ülkemiz insanlarına açlık, ölüm ve artan yoksulluk olarak geri dönmüştür.
İktidar; Kürk halkı ve işçi sınıfına karşı izlediği düşmanlık siyasetinin yanı sıra erkek egemen devlete karşı mücadele eden kadın hareketini ve onun tarihsel kazanımlarını da hedef almıştır. Kadın cinayetleri sayısının zirveye ulaştığı, bu cinayetlerin bizzat iktidar mensupları-sözcüleri tarafından meşrulaştırıldığı, devlet kurumları ve mahkemelerin kadınları katleden erkekleri koruyup kolladığı bir süreç ortaya çıkmıştır. Kadınların kazanımlara yönelik saldırılar sadece cinayetlerin, tacizlerin artması ile sınırlı değildir. Bir yandan büyük mücadeleler sonucu kazanılmış haklar geri alınmaya, uluslararası sözleşmelerle güvencelenen özgürlükler yok sayılmaya çalışılırken öte yandan kadın emeğini daha fazla değersizleştirme, esnek üretimin bir gereği olarak ucuz kadın emeğine dayanan yeni bir sömürü düzeni amaçlanmıştır. Kadınların bedeni, kimliği ve emeği iktidarın açık saldırısı altındadır.
İktidarın toplumun tüm kesimlerini hedef alan saldırı siyaseti, onun rıza üretme mekanizmalarının tükenmesine, meşruiyet alanının daralmasına yol açmıştır. İktidar kaybetmektedir. Bu kaybedişi durdurmak en azından geciktirmek adına, olağanüstü rejim politikaları derinleştirilmekte, toplumu tam bir cendereye alınmaktadır. Adalet kurumunun iktidarın en önemli baskı aracı haline geldiği, adalet mekanizmasının toplum üzerinde adeta bir sopa olarak kullanıldığı dönem yaşanmaktadır. Medya organları iktidar tarafından ele geçirilmiş ve ideolojik aygıt olmanın ötesinde bir baskı aygıtına dönüştürülmüştür.
İktidarın halka karşı baskısı büyük oranda Kürt Özgürlük Hareketi ve onunla yan yana yürüyen Türkiyeli devrimci güçler üzerinden realize edilmektedir. Görünüşte Kürt hareketini ve Türkiyeli devrimcileri hedef alan siyasal saldırı aslında tüm topluma yönelmekte ve iktidarın baskı politikalarını kalıcılaştırmasına zemin oluşturmaktadır. Kaybetmenin farkında olan iktidarın baskıyı arttırmak dışında hiçbir seçeneği yoktur. Saldırı toplumun tüm kesimlerini kapsayarak genişlemektedir. Yaşananlar doğru tahlil edilmediği takdirde ülkenin çok daha ağır bir sürece girmesi kaçınılmazdır. Bu saldırı politikaları ancak Kürt halkı ve Türkiye Emek Demokrasi Güçlerinin birleşik mücadelesi ile geri püskürtülebilir. İktidarın seçimle-kendiliğinden gideceğini beklemek gaflet olacaktır.
Tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de iktidarın yıkım ve savaş politikalarının çaresi vardır. İşçi sınıfı kendisine işsizlik ve sefalet dayatanlara karşı öfkesini büyültmekte adım adım harekete geçmeye başlamaktadır. Baskı politikalarını derinleştirme siyaseti toplumun tüm kesimlerinde tepki ile karşılanmakta ve bu tepkiler giderek eylemsel bir pratiğe dönüşmeye başlamaktadır. İşçiler sınıf haklarını korumak, köylüler yaşam alanlarını savunmak, toplumun tüm kesimleri sömürü düzenine öfkelerini ortaya koymak, adalet ve özgürlük taleplerini dile getirmek için seslerini yükseltmeye başlamıştır. Kürt halkı kendisine dayatılan savaş ve imha siyasetine tüm gücüyle direnmeye devam etmekte, Türkiye’deki demokrasi mücadelesinin temel güçlerinden birisi olmayı sürdürmektedir. İktidarın baskı politikaları bu iki dinamiğin, yani Kürt halkı ile Türkiye işçi sınıfı ve demokrasi güçlerinin yan yana gelmesi ile boşa çıkacaktır. Savaş, baskı, yağma ve sınıfa karşı yıkım siyasetinin alternatifi sosyalizmdir.
Devrimci hareketin gelişeceği, sosyalizm umudunun büyüyeceği bir döneme ilerlenmektedir.
İşçi sınıfı ve yoksul halkların çıkışı sosyalizmdedir.
Umut sosyalizmdedir.
